De Portugese violist Bruno Monteiro weet ons samen met zijn vaste pianist João Paula Santos opnieuw te bekoren. Nog steeds zweren ze trouw aan het Belgische label Et’cetera. Hun repertoire is enorm breed en overstijgt stijlen en afkomst. Een brede blik op de muzikale geschiedenis die met de nodige kennis van zaken wordt weergegeven. Ook emotioneel. Hun klanken weten steeds de nodige atmosfeer op te roepen. Lyrisch, nostalgisch, … welke emotie de componist er ook instopte, deze wordt moeiteloos geëvoceerd bij de luisteraar. Wat ze ook brengen, hun spel past steeds wonderwel tesamen. Om het in sporttermen uit te drukken: never change a winning team. Zo ook in dit album met 20e eeuwse muziek, met repertoire uit het verleden, maar evenzeer met de wereldpremière van een stuk van Luíz Barbarosa en Ivan Moody.
De opname start met de Sonate voor Viool en Piano in E mineur opus 82 van Edward Elgar (1857-1934). Het geheel start passioneel en lyrisch en haalt de volledige caleidoscoop naar boven die achter de viool van Monteiro schuilgaat. De romantische Antdante die volgt, bulkt van het sentiment. Het lijkt alsof viool en piano dialogeren als twee geliefden. Een stuk waarin men passie kan terugvinden, maar ook een grote gemoedsrust. Als een zachte opvang voor het soms te snel bonkende hart.
Toen Debussy (1862-1918) zijn Sonate voor Viool en Piano in G mineur schreef, ging hij door een moeilijke periode in zijn gezondheid. Deze melancholische pathos is ook terug te horen in het stuk. De piano moet de viool als het ware tijdelijk dragen om zo uiteindelijk tot een mooie ritmische dialoog te komen. Het is een beetje als het vertellen van een verhaal over wilskracht, waarbij de viool uiteindelijk de overhand neemt.
Een stukje chauvinisme met een componist van eigen Portugese bodem, Luíz Barbarosa (1887-1952). Zijn Romance voor Viool en Piano werd nog niet eerder opgenomen. Hijzelf was een van de grootste Portugese violisten. Het stuk is een geweldig staaltje kamermuziek. Nostalgisch neo-romantisch met mooie dialogen tussen piano en viool als evenwaardige partners die samen naar kleine climaxen gaan die het stuk steeds verder uitbouwen tot een mooi geheel. Een stuk om bijzonder te savoureren op een rustig moment.
De Britse componist Ivan Moody (1964-2024) was bijzonder gefascineerd door bijbelse thema’s en schreef het zeer intieme Ascent for Violin and Piano tijdens de Covid-pandemie. Het klinkt vooral als een werk van hoop en troost. Het is vooral meditatief te ervaren en geeft weer dat de mens niet hoeft te vrezen. Alsof er een grote geborgenheid in het werk schuilt. Men voelt de kilte van de dood en ook wel de eenzaamheid. Maar evenzeer voelt men het lonkende licht dat van een mogelijke overkant kan komen. Een stuk dat van een eindpunt een nieuw begin maakt. De componist stierf zelf 12 dagen na deze opname.
Deze vijfdelige opname wordt besloten met een werk van Ravel, de Tzigane, Rapsodie de Concert voor Viool en Piano. Een prachtig virtuoos stuk na alle ingetogenheid, die als een frisse adem op de luisteraar wordt losgelaten. Bijzonder louterend!
KTC 1822 – Et’cetera – http://www.outhere-music.com