Hoe jonge mensen zich vroeger bezighielden? In de achttiende eeuw ontstonden er groepjes van jonge mensen die zich verenigden om samen intellectuele bezigheden te doen. Zo gingen ze samen naar het theater en concerten, maar ze waren zelf van thuis uit vaak muzikaal opgeleid, wat er hen toe bracht om ook samen te gaan musiceren. Iets waar een aantal componisten en uitgevers zich trouwens goed in hadden ingewerkt, de partiturenmarkt voor de betere amateur. Ook de instrumenten werden steeds toegankelijker. Zo werden er niet meer enkel piano’s gebouwd voor grote concertzalen, maar na impuls van meubelmaker Conrad Graf, begonnen ook pianobouwers als Pleyel en Erard hun modellen aan te passen aan het salongebeuren. Het salongebeuren begon zich te ontpoppen tot een volwaardig genre waar iedereen kon aan deelnemen. Ook in de mode was toen de romantische gitaar en het zingen voor beperkt gezelschap.
Sopraan Franches Dhont, gitariste Emma Wills en pianist-pianofortespecialist Thomas Boodts zijn zo drie jonge mensen uit onze tijd, die maar al te graag in de tijdscabine stappen en het gevoel van toen voor u inademen, om het met de nodige innerlijk toegevoegde elementen als in een wervelwind van emotie op u los te laten. Ze gebruiken daar bij trouwens historisch correcte instrumenten zodat u het oeuvre van toen waarheidsgetrouw kunt aanhoren. Thomas Boodts koos natuurlijk tussen de twee klavieren voor een Conrad Graf. Tijdens deze opname horen we wederom zijn liefde voor het instrument dat hij lyrisch behandelt als een instrument met eigen gevoelens.
Emotioneel, zo mag u deze opname best noemen. Er hangt een mooie melancholie over het geheel. En hoe kan het ook anders. Er wordt begonnen met twee liederen van Schubert, de componist van het ultieme mooie lijden. Men moet deze muziek niet somber inzien, maar eerder hunkerend, verlangend naar schoonheid. Dan pas kan men het hart van de romantiek erin laten kloppen. En zo doet sopraan Franches Dhont dat ook. Haar stem is verfijnd hoog, met jeugdige toets, wat het geheel een gevoel van onschuld geeft te midden van alle Sehnsucht. Ook de instrumentale Barcarolle van Johann Kaspar Mertz en Josephine Plantin zet dit gevoel verder, mits het nodige stuwende drama.
Van Schubert horen we ook een sonate die eigenlijk voor klavier en Arpeggione werd geschreven, het nieuwe instrument van toen dat uiteindelijk in de vergetelheid is geraakt. Een soort kruising van de cello en de romantische gitaar. Nu, Schubert schreef de meeste van zijn muziek op zijn twee gitaren, wat voelbaar is in het spel van Emma Wills die de gitaar meeneemt als duidelijke protagonist binnen de muzikale dialoog.
We krijgen ook twee stukken te horen van twee componisten die eigenlijk de combinatie van gitaar en klavier mee op de kaart hebben gezet. Fernando Sor en Ferdinando Carulli. Wat zo mooi is, is de blijdschap die uitgaat van vooral het stuk van Carulli. Als zonnestralen van hoop tussen alle weemoed door, hoopgevend. Er is bij het maken van deze opname goed nagedacht over combinatie en volgorde. Het is als een artistiek geven en nemen, met een genereus gebaar vol gevoel van muzikanten naar publiek toe. Een nostalgisch moment om te delen.
KTC1832 Etcetera Records