Deze opname van Mahlers Negende symfonie is een hele gebeurtenis, omdat hij is gemaakt met historische instrumenten van het soort dat de componist in Wenen gebruikte. Het Mahler Academieorkest stelde zich tot taak dit instrumentarium te reconstrueren en te onderzoeken hoe musici uit die tijd het bespeelden:
Tijdens onze repetities werden we getroffen door de ongelooflijk kenmerkende karakterisering van de houtblazers, het verpletterende geblaf van de koperblazers, de perfecte balans tussen de instrumenten en de pure en warme klank van de strijkers. . . Ze tilden Mahlers briljante orkestratie naar een nog hoger niveau
zegt Philipp von Steinaecker, artistiek leider van dit ambitieuze ‘Originalklang’-project en dirigent van dit orkest, dat een vijftigtal jonge musici in contact brengt met de beste instrumentalisten uit ’s werelds toonaangevende formaties (Concertgebouw Amsterdam, Mahler Chamber Orchestra, Budapest Festival Orchestra, Staatskapelle Dresden, Wiener Symphoniker etc.). Samen maakten ze deze historische opname in Dobbiaco-Toblach in Italië, waar Mahler in 1909, twee jaar voor zijn dood, zijn monumentale symfonie componeerde.
De Negende Symfonie van Gustav Mahler is een symfonie in vier delen voor groot orkest, gecomponeerd in 1909 en 1910, grotendeels in Mahlers zomerhuisje in Toblach in Zuid-Tirol. De componist heeft de eerste uitvoering niet meer meegemaakt, maar heeft nog wel enkele delen gereviseerd. De première vond plaats op 26 juni 1912 in de Wiener Musikverein door de Wiener Philharmoniker onder leiding van Bruno Walter .
Een groots werk, met veel instrumentaal vertoon, maar waaruit toch fijnzinnigheid blijkt, wat door het orkest perfect wordt weergegeven. Groots kan ook fijn zijn.
Het werk wordt door sommige commentatoren gezien als de voleinding van de romantiek: zowel vorm als instrumentatie worden tot een uiterste verkend, hoewel zij, zoals in het gehele oeuvre van Mahler, wat betreft structuur altijd trouw blijven aan de klassieke symfonische vorm. Duidelijk waarneembaar is het toegenomen gebruik van contrapunt.
De wereldpremiere van het werk was op 26 juni 1912 door de Wiener Philharmoniker, gedirigeerd door Bruno Walter. De eerste publicatie van de partituur uit hetzelfde jaar is van Universal Edition. (bron: Wikipedia)
ALPHA 1057 http://www.outhere-music.com